Abdij Keizersberg in Leuven als veilige haven voor jongeren

Afghanistan, Brussel, Leuven – en straks misschien Mol of Antwerpen? Abasin (17) heeft al een lange weg afgelegd. In zijn kamer op Keizersberg in Leuven heeft deze tiener, temidden van kotstudenten, voor het eerst een plek die écht van hem voelt. "Ik ben SOS Kinderdorpen enorm dankbaar. Hier is het rustig, hier kan ik studeren, hier kan ik vooruit." Zijn toekomst? Die ziet hij helder voor zich: "Ik wil verpleger worden!"

Een bed, een kast, een bureau om te studeren én een lavabo. Meer heeft Abasin niet nodig om zich thuis te voelen. "En chauffage, dat is ook belangrijk," lacht hij. "Mijn kamer is groot en rustig. Ik kan hier eindelijk slapen zonder lawaai, dat helpt me om op tijd wakker te worden en goed te studeren."

Die rust is een groot verschil met zijn vorige verblijf. "Vroeger deelde ik een heel kleine kamer met twee andere jongens. Pfff… Daar was het druk en luidruchtig. Hier is het anders. Op onze gang wonen vijftien studenten, maar iedereen is vriendelijk en gefocust op zijn studie. Soms zien we elkaar in de keuken. Dan kijken ze nieuwsgierig naar wat ik kook en mogen ze proeven. Ze vinden het lekker, man!"

Van droom naar plan

Abasin gaat naar school in Brussel, waar hij in het secundair een opleiding kamerdienst en housekeeping volgt. Hij loopt stage in een Leuvens hotel en de commentaren zijn lovend, maar zijn echte droom ligt elders. "Volgend jaar wil ik beginnen met basiszorg. Daarna wil ik verpleger worden. Dat heb ik altijd al gewild. Het is een mooie job: mensen helpen. Ik denk dat het bij mij past.” Abasin grinnikt. “Wat denk jij?”

Dat hij kansen krijgt om zijn toekomst op te bouwen, beseft hij. "Mijn begeleiders hier, zoals Sara, zijn echt lief. Ze helpen me met alles: mijn verblijfsprocedure, afspraken maken, dingen voor school regelen.” Abasin lacht. “Ze sturen me berichtjes zodat ik nergens te laat kom. Ze helpen mij om het geld dat ik krijg vanuit Opgroeien goed te spenderen aan schoolboeken en een laptop…. Ze sparen zelfs voor ons! Geef nu toe, hoe cool is dat?”

Een lange reis

Hij ontvluchtte Afghanistan toen hij veertien was. De reis naar België duurde een jaar. "Ik heb veertien keer geprobeerd om hier te geraken," vertelt hij. "Vooral in Turkije was het moeilijk. De politie hield me telkens tegen en stuurde me terug. Maar ik bleef proberen, en kijk - hier ben ik - uiteindelijk is het me gelukt. Ik ben zo blij…" Nu, bijna drie jaar later, voelt hij zich veilig in België hier op Keizersberg. Abasin kan tot zijn achttien op Keizersberg wonen. Binnenkort start samen met de begeleiders de zoektocht naar een nieuwe plek. "Leuven is duur en Brussel ook," zegt Abasin. “Misschien ga ik naar Mol, daar is het rustig en betaalbaar. Ook daar is een school die de opleiding verpleegkunde aanbiedt."