Sofiya raakte gewond in Oekraïne, nu droomt ze ervan opnieuw te kunnen lopen

Sofiya is één van de duizenden kinderen die sinds het begin van de oorlog in Oekraïne gewond raakten. Door een bombardement liep ze zware verwondingen op aan haar benen en verloor ze bijna ook haar levenslust. Met steun van SOS Kinderdorpen Oekraïne, heeft ze opnieuw leren lopen. Vandaag droomt ze ervan een hond te hebben, en samen met hem weer te kunnen lopen.

Begin 2023, precies een jaar na de invasie, werd Sofiya’s geboortestad in Oost-Oekraïne zwaar getroffen door raketaanvallen. In haar buurt stortte een appartementsgebouw in; brokstukken bedolven ook haar huis. Minstens één kind kwam om, en vele mensen raakten gewond of zaten vast onder het puin. Sofiya was één van hen. Redders vonden haar zwaargewond. Ze lag geklemd onder een betonnen plaat, had enorm veel bloed verloren en haar benen waren zo beschadigd dat de redders haar niet in één keer konden optillen.

Sofiya lag vijf maanden in het ziekenhuis, volledig immobiel en zonder de kracht om verder te willen leven.

Eerste sprankjes hoop

In het revalidatiecentrum staat haar mama dag en nacht aan haar zijde. “Toen Sofiya gewond raakte, brak mijn hart in duizend stukken,” vertelt ze. “Maar ik wist dat ik sterk moest blijven om haar al mijn kracht te geven. Ze lag in het ziekenhuis en zei: Mama, ik wil niet meer leven.”

De mama stopt plots met praten. Haar ogen vullen zich met tranen, haar keel schiet dicht. Ze wendt haar blik af en slikt. “Het was mijn catastrofe,” vervolgt ze even later. “Mijn verdriet bewaarde ik voor de momenten dat ik alleen was. Als Sofiya wakker was, richtte ik me volledig op haar mentaal en fysiek weer overeind helpen. Ik wist dat ze mijn kracht nodig had om de hare terug te vinden, om weer recht te staan, te lopen en opnieuw gezond te worden.”

Niet opgeven

Aan het eind van de lente van 2023 kwam Sofiya voor het eerst naar het revalidatiecentrum, in een rolstoel, met financiële steun van SOS Kinderdorpen. Tijdens die eerste sessies begon ze te oefenen met een looprek en daarna met krukken. Vandaag kan ze alweer stappen, soms leunend op haar mama. Ze mankt nog sterk, wat haar vertraagt, maar in haar ogen schittert opnieuw de vreugde van een kind.

School onderbroken door de oorlog

Bij de vraag of ze school leuk vindt, lacht Sofiya ondeugend en fronst ze haar neus: “Ik ben niet echt een grote fan van school.” Ze volgt lessen online. Net als haar kindertijd werd ook haar schooltijd zwaar onderbroken door de oorlog. “Er zijn ook leuke dingen aan school,” zegt ze terwijl ze knikt. “Ik hou van tekenen en schilderen. Ik maak graag collages. Ik teken mensen, maar gezichten vind ik moeilijk. Gelukkig ben ik koppig, dus ik blijf oefenen en ik weet dat ik het zal kunnen.”

Zichzelf terugvinden

“Ik speel ook graag spelletjes op mijn gsm met mijn klasgenoten. Dat telt toch ook als school?” Haar gsm, een laptop voor online lessen en kledij voor elk seizoen kreeg ze via SOS Kinderdorpen.

Haar mama glimlacht en zucht: “Ik laat haar spelen, omdat dat de enige momenten zijn waarop ze contact heeft met haar klasgenoten. Toen ze in het ziekenhuis lag, met schroeven en staven in haar benen, kon ze vijf maanden lang niemand zien of spreken.”

Even later rollen er opnieuw tranen over haar wangen. “Het heeft tijd gekost om haar weer moed te geven, maar nu herken ik mijn dochter terug. Ze is zelfstandig en ik help alleen als ze vastloopt. Vooral Engels en wiskunde zijn lastig. En eerlijk? Ik zou veel liever zien dat dát haar grootste problemen waren.”

Sofiya zal weer lopen

“Oh, ik vergat nog iets,” zegt Sofiya. “Ik teken ook graag katten en honden, vooral honden. En ik wil zelf een hond. Een Jack Russell Terrier, zoals Patron (nvdr: Patron is de speurhond van het Oekraïense leger). Mijn hond zal zoals hij zijn: trouw, nuttig en moedig. Mama zegt dat ik er eentje mag als ik mijn revalidatie heb afgerond en fit genoeg ben om ermee te wandelen. Maar Jack Russells hebben veel energie. Je moet er niet alleen mee wandelen, je moet ermee lopen. En dat is wat ik wil: weer lopen!”

Haar lach werkt aanstekelijk en haar mama glimlacht: “Na alles wat Sofiya en ons gezin hebben meegemaakt, heb ik zelf weinig kracht meer. Maar ik zeg haar: nu moet jíj sterk zijn, voor jezelf en voor je toekomst. Ik weet dat ze het kan. Sofiya zal weer kunnen lopen.”