Lucas, 17 jaar: “Een kind moet altijd worden gehoord“

Enkele maanden geleden kwam Lucas aan in Chantevent. Hij moest jarenlang wachten voor zijn noodkreet eindelijk werd gehoord. In het kader van onze campagne #GezienGehoord vertelt hij wat hij heeft geleerd, en wat hij vandaag wil delen met andere kinderen, maar vooral met volwassenen.

Lucas is 17, bijna 18. Zoals veel jongeren die de volwassenheid naderen, kijkt hij met een mix van spanning en enthousiasme naar de toekomst. Spanning, omdat hij binnenkort een plek zal verlaten waar hij de voorbije maanden opnieuw houvast vond en mensen leerde vertrouwen. Maar ook enthousiasme, omdat hij zijn droom wil waarmaken: inspecteur worden bij de politie, om andere kinderen te beschermen tegen wat hij zelf heeft meegemaakt.

Kinderen beschermen tegen mishandeling

“Mijn grootste droom, al sinds ik klein was, is om naar de politieacademie te gaan,” legt Lucas uit. Die ambitie komt rechtstreeks voort uit zijn eigen ervaringen. “Mijn stiefvader loopt nog altijd vrij rond, en ik wil niet dat andere jongeren hetzelfde moeten meemaken.”

“Ik had hulp nodig om daar weg te geraken”

Toen Lucas elf was, vond hij de moed om op school te vertellen wat er bij hem thuis gebeurde. Maar hij werd niet gehoord. “Toen ik vertelde wat er bij ons thuis aan de hand was, zeiden ze dat ik loog,” zegt hij. “Ik wou gewoon dat iemand me zou helpen. Ik wist dat het niet van de ene dag op de andere opgelost zou zijn, maar ik hoopte tenminste dat er iets zou gebeuren om mij zo snel mogelijk daar weg te halen.”

Het duurde meer dan een jaar voor zijn nood eindelijk werd gehoord en er maatregelen kwamen om hem te beschermen. Toen Lucas twaalf was, besloot de jeugdhulp hem bij zijn grootouders te plaatsen. Daar woonde hij de afgelopen vijf jaar. Zijn vijf zussen werden intussen ondergebracht bij hun vaders.

Opnieuw geluk en rust vinden

Enkele maanden geleden verhuisde de tiener naar Chantevent, naar een woning voor begeleid zelfstandig wonen die hij deelt met twee andere jongeren. Hij stond positief tegenover de beslissing van de diensten voor jeugdbescherming: “Mijn grootvader is 90, dus we moesten een oplossing vinden om mijn grootouders wat te ontlasten,” vertelt hij. “Zo kunnen we onze goede band behouden.”

Wanneer we hem vragen hoe hij zijn aankomst in de woning heeft beleefd, glimlacht hij. “Ik kan moeilijk uitleggen wat ik precies voel voor deze plek. Het is vreugde, het is warmte, het is een goed gevoel. Ik ben echt blij dat ik hier ben.”

Een boodschap van hoop voor kinderen die niet worden gezien of gehoord

Ondanks alle moeilijkheden die hij op jonge leeftijd heeft meegemaakt, blijft Lucas positief: “Ik zeg altijd: er zijn mensen die het slechter hebben, en anderen die het beter hebben. Het belangrijkste is dat je blijft geloven,” zegt hij. Een houding die getuigt van veerkracht en optimisme.

Die hoopvolle ingesteldheid wil hij delen met andere kinderen die, net als hij, niet werden gezien of gehoord: “Blijf geloven in de toekomst, en in jezelf. Soms komt hulp precies op het moment dat je het het minst verwacht. Iemand zei me ooit: ‘Er is overal licht. Je moet er alleen aan denken het aan te steken.’ En dat klopt.”

“Ik hou ook van de zin: ‘Niets is onmogelijk als het onmogelijke aan je voeten ligt.’ Je moet erin geloven en er gewoon voor gaan. In het ergste geval oordelen mensen over je, maar veel erger dan dat wordt het niet.”

Een oproep aan volwassenen

Als kind kreeg Lucas niet de kans om echt gezien en gehoord te worden door de volwassenen om hem heen. Vandaag heeft hij een duidelijke boodschap voor iedereen die met kinderen werkt: “Een kind moet altijd worden gehoord, wat het ook vertelt. Als je het niet gelooft, kan dat iets in dat kind breken.”