Families in België
Els was 25 toen ze besefte dat het zo niet verder kon. Jarenlang had ze gevochten voor haar drie kinderen en haar relatie. Tot ze helemaal leeg was, niet meer in staat haar kinderen de zorg en veiligheid te bieden die ze nodig hebben. Ze raapte alle moed bijeen en klopte aan bij het Simbahuis.
“Ergens schaam ik me er nog altijd voor, dat ik hulp nodig had”, begint Els haar verhaal. “Mensen hebben hun oordeel snel klaar, weet je. Als je zo in een hoekje wordt geduwd, dat doet pijn. Hulp zoeken was misschien wel het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Maar het was de juiste keuze.”
Els heeft zelf een verleden in de jeugdzorg. Ze was veertien toen het thuis témoeilijk werd. Toen ze voor het eerst mama werd, nam ze zich één ding voor: ze zou haar kinderen de liefde geven die ze zelf heeft moeten missen. Ze zou het beter doen. Bezwaard door haar rugzak uit het verleden en een relatie die steeds gewelddadiger werd, vergat ze voor zichzelf te zorgen. En zo gleed ze ongewild af in een depressie, in een verslaving, ondanks al haar goede wil. Tot ze besefte dat ze zo niet verder kon.
Het JAC (Jongeren Advies Centrum) heeft Els geholpen om die stap te zetten. Ze deden haar inzien dat ze nu eerst voor zichzelf moest zorgen. Zodat ze daarna opnieuw beter voor haar kinderen zou kunnen zorgen. Ze verwezen haar door naar het Simbahuis.
“Zonder hulp, had ik mezelf misschien iets aangedaan, besef ik nu. Het Simbahuis was een geschenk uit de hemel. Ik had geen betere plek kunnen wensen om terecht te komen. En dat meen ik oprecht. Ik voelde me gerespecteerd. We kregen de tijd om de mensen en visie van het Simbahuis te leren kennen. Ze wouden ons écht helpen. En ik wist dat ze goed voor mijn kinderen zouden zorgen. Ik vroeg hen onlangs hoe zij terugkijken op hun tijd in het Simbahuis. Voor hen is dit een mooie herinnering, ze waren er gelukkig.”
Emile, Fleur en Lilly woonden ongeveer een jaar in het Simbahuis. “Dat ze alle drie samen konden blijven, vond ik heel belangrijk. En niet vanzelfsprekend, want in de jeudzorg worden broers en zussen vaak van elkaar gescheiden. Ze sliepen samen op een kamer en hadden veel steun aan mekaar. Ook vandaag zorgen zij echt voor mekaar, daar ben ik als moeder wel trots op.”
Els De MolHet simbahuis was een geschenk uit de hemel
Zelf bleef Els als moeder de hele tijd betrokken bij het verhaal. “Het Simbahuis is geen instelling. Ik ging veel op bezoek en was er altijd welkom. Ik kon werken aan mezelf, met de nodige hulp. En ik wist ondertussen dat mijn kinderen veilig waren.”
Na goed een jaar konden de drie kinderen opnieuw naar huis, terwijl we het gezin nog een paar maanden aan huis verder begeleidden. Ondertussen zijn we goed zes jaar verder.
“Ik werk nog elke dag aan mezelf”, vertelt Els. “En al heb ik het af en toe nog moeilijk, ik begin wel in mezelf te geloven. Ik heb mijn diploma als opvoeder bijna op zak. Ik ben lang geen perfecte ouder, maar mijn kinderen hebben wel een mama die hen graag ziet. Ze hebben de vrijheid om zichzelf te zijn, iets wat ik nooit heb gekend. Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik trots mag zijn op mezelf. En op mijn gezin.”
“Dit proces heeft me sterker gemaakt. En ik hoop dat ik die ervaring zal kunnen gebruiken om de hulpverlening te versterken. Ik wil mama’s die in dezelfde situatie zitten als ik toen de kracht bieden om hulp te zoeken. Ik wil naast de jeugdrechter staan en mijn ervaring inzetten om moeilijke gezinssituaties goed in te schatten. Dat zijn dingen waar ik vroeger niet van durfde dromen.”
Steun ons en help kinderen in nood!