Natalie en haar gezin, begeleid door het Simbahuis

SOS Kinderdorpen opende het Simbahuis in juni 2009 om een antwoord te bieden op het nijpend tekort aan opvang en begeleiding voor jonge kinderen en hun gezinnen. Vier jaar later ontving het Simbahuis een officiële erkenning van het Agentschap Jongerenwelzijn en bijkomend een gedeeltelijke subsidie.

Stap mee in het verhaal

Maar wat doet het Simbahuis nu precies?
We nemen je mee in het verhaal van Natalie en haar gezin, dat begeleid werd door het Simbahuis. Natalie en haar man hebben drie kinderen tussen 9 en 12 jaar. Zij doet de nachtdienst en vertrekt iedere werkdag rond 18u naar het werk.

Toen de vader omwille van een psychische aandoening een aantal maanden naar het ziekenhuis moest, stond het gezin helemaal op zijn kop. Spanningen, relaties die stroef liepen, moeite om het financiële plaatje rondte krijgen… Het werd voor zowel de kinderen als de ouders allemaal teveel. Het gezin kon zo niet verder, en een uit huisplaatsing van de kinderen drong zich op.

Via het Comité van Bijzondere Jeugdzorg kwam het gezin bij het Simbahuis terecht, waar de kinderen in de eerste plaats de kans kregen om op adem te komen. Ze konden alle drie tijdelijk in het Simbahuis gaan wonen. In een veilige, stabiele en affectieve omgeving. Mama en papa kregen zo de ruimte om zich over hun eigen moeilijkheden te buigen.

Natalie: “De kinderen voor het eerst achterlaten in het Simbahuis was heel zwaar. Maar het gebeurde wel heel mooi en rustig. We hebben samen hun kamers wat ingericht met foto’s en knuffels en zo, zodat ze onze thuis een beetje konden meenemen.

En Nicolina (de directrice van het Simbahuis, n.v.d.r.) heeft ons toen heel goed opgevangen. Die persoonlijke aanpak van het Simbahuisis echt heel sterk.”

Een IB-momentje

Een uithuisplaatsing brengt bij kinderen heel wat teweeg. Emoties die ze moeilijk kunnen plaatsen, evenwichten die verstoord worden, tegenstrijdige impulsen en heel veel verwarring. Daarom is het belangrijk om de kinderen goed te begeleiden tijdens deze periode. Dat gebeurt bijvoorbeeld via Bert, de psycholoog van het Simbahuis, maar even goed via het dagelijks contact met de begeleiders.

Natalie: “De kinderen waren heel positief over hun begeleiders. Voor hen willen ze vandaag nog steeds af en toe op bezoek gaan bij het Simbahuis. Elk kind heeft ook een speciale aandachtsbegeleider. En dat betekende toch veel voor hen. Daar konden ze altijd bij terecht.

Soms kwamen zij ook als ze geen dienst hadden, gewoon om wat te spelen en te praten met ‘hun’ kind. Een IB-momentje (Individuele Begeleider,n.v.d.r.), zoals onze kinderen dat noemden.”

De bedoeling is natuurlijk om het gezin van Natalie zo snel mogelijk weer bij elkaar te brengen. Het Simbahuis begeleidt daarom zowel ouders, kinderen alsook de bredere context van het gezin op een persoonlijke en intensieve wijze.

“Nicolina heeft ons heel goed geholpen om alles terug op zijn pootjes te krijgen”, vertelt Natalie. “Het was niet gemakkelijk, maar samen zijn we er in geslaagd om opnieuw wat structuur in ons gezin te krijgen. Ik voelde me ook heel goed bij Nicolina. Ze leefde zich echt in in onze problemen. En ik kon haar alles vertellen wat op mijn lever lag. Ik voelde me als ouder heel erg gerespecteerd in het Simbahuis.”

Heimwee

De kinderen misten hun thuis natuurlijk wel, hun mama, hun papa. Van het begin tot het einde. “Regelmatig kreeg ik sms’jes met ‘ik mis u’ en ‘ik wil naar huis’. Ze hadden soms veel heimwee. En als we iedere zondag avond opnieuw afscheid moesten nemen, viel dat heel zwaar. Maar tegelijkertijd was dat voor ons de grootste motivatie om onze problemen het hoofd te bieden, zodat de kinderen zo snel mogelijk weer naar huis konden.”

Ondertussen zijn de kinderen zo’n 6 maanden terug thuis. Wat voorheen misliep binnen het gezin, is nu onder controle.

Het kleine huisje straalt warmte, liefde en gezelligheid uit. De kerstboom glundert in de woonkamer. En drie jonge katjes, een welkomstcadeautje, rollebollen met de kinderen in de zetel. “Vanavond is het voetbal op tv, hé meisjes”, zegt papa met een glimlach. De meisjes denken er anders over. “Oh nee, ik haat voetbal.Toch niet de hele wedstrijd, hé?”