Families in België
Zolang Thomas* zich kan herinneren, was hij onderweg van het ene opvangcentrum of pleeggezin naar het andere. Niemand was een constante in zijn leven, zelfs zijn zusje Christine zag hij slechts één keer per jaar.
Toen ze nog heel klein waren verloren Thomas en Christine de zorg van hun ouders. Wat er precies gebeurde, vertellen we uit respect liever niet. Maar de impact op het leven van de kinderen is enorm: ze moeten zonder mama of papa verder. Een duurzame oplossing was niet meteen voor handen. Jarenlang verhuisden ze van instelling naar instelling, van pleeggezin naar pleeggezin. Zonder zekerheid, zonder stabiliteit, zonder thuis.
Sinds een paar maanden vangen we hen op in ons Belgische kinderdorp Chantevent. Thomas en zijn zus groeien er samen op in een SOS familie, onder de zorg van begeleider Gregory. Die vertelt dat de jongen letterlijk geen enkele connectie had toen hij toekwam. Zelfs niet met zijn zus, aangezien hij haar maar één keer per jaar te zien kreeg.
Gregory: "Het duurde maanden voor hij zich kon ontspannen bij ons. Hij leefde bijna mechanisch. Hij toonde geen emoties, ook geen tegenzin voor taakjes zoals het vuilnis buitenzetten. Hij liet niemand toe, vertelde niets over zichzelf, ging geen relaties aan. Uit angst om opnieuw te verliezen. Hij wou zelfs zijn kleren niet in de kast leggen, maar hield ze netjes in zijn reiszak. Zijn valiesje altijd klaar om opnieuw te verhuizen als het moet."
begeleider GregoryHij wou zelfs zijn kleren niet in de kast leggen. Zijn valiesje altijd klaar om opnieuw te verhuizen als het moet
Maar Gregory gaf niet op. Zowel Thomas als Christine beginnen zich voorzichtig en geleidelijk thuis te voelen. Ze hoeven zich niet meer af te vragen waar ze morgen zullen slapen. Thomas begint te ontspannen en toont al veel meer zijn gevoelens. Én hij bouwt een hechte band op met zijn zus, de enige persoon in de wereld met wie hij een verleden deelt. Nu zijn ze bijna altijd samen.
Elke ochtend slaakt Thomas een zucht van opluchting wanneer Gregory aan de keukentafel een koffie zit te drinken. Opgelucht dat hij er nog is. Hij loopt dan naar hem toe en geeft hem een dikke knuffel, alsof het de laatste is. Zich vastklampend aan wat hij al die jaren heeft moeten missen: een volwassene die hij kan vertrouwen.
Steun ons en help kinderen in nood!