Families wereldwijd
Hun foto uit 2009 werd een iconische binnen SOS Kinderdorpen - het symboliseerde de hechte band tussen moeder en kind, tussen SOS moeder Lucy en dochter Busi, toen vijf jaar oud. Het kleine meisje is inmiddels uitgegroeid tot een sterke, slimme en vrolijke meid. De hechte band is nog altijd daar, Busi: “Mijn moeder is de beste, ik ben zo blij dat ze er altijd voor me is, voor ons is, en op me let.”
Het moment dat ik Busi voor het eerst in mijn armen had, herinner ik me als de dag van gisteren”, vertelt Lucy. “Busi was bijna anderhalf en was er niet goed aan toe; ze was ondervoed, kon nog niet staan en geen woordjes zeggen. Ze was als een baby van zes maanden. Ik moest sterk voor haar zijn als haar nieuwe moeder. Ze moest mijn gezicht leren kennen, mij herkennen als haar moeder en mij leren vertrouwen, vertrouwen dat ik haar niet in de steek zou laten.”
“Twee jaar lang liep ik de deur plat bij de dokter voor behandelingen en medicatie. Ze kon geen vast voedsel eten, dus ik maakte papjes voor haar zodat ze langzaam aan gezond voedsel kon wennen. En toen kwam ineens de omslag: ze begon te lopen en te kletsen. Ze werd de Busi zoals we haar nu kennen: gezond, sterk, vrolijk.”
Lucy merkte al snel dat Busi een pienter meisje is. “Op de kleuterschool blonk ze in alles uit. Puzzels, spelletjes, haar werkjes: ze was accuraat, snel, scherp én neemt graag de leiding. Niet alleen op school, maar ook thuis. Zo neemt ze haar jongere broers en zussen graag bij de hand, want –zoals ze zelf zegt: ‘dat leert mij om verantwoordelijk te zijn’. Die eigenschappen waren voor mij de reden om, toen ze naar de vijfde klas van de basisschool ging, aan te raden haar naar een privéschool te laten gaan.”
“Ik vind school het leukste dat er is”, vertelt Busi. “Ik heb veel vrienden en haal altijd goede cijfers. Op dit moment zit ik in de zesde klas. Ik ben heel goed in wiskunde, mijn favoriete vak, en natuurwetenschappen vind ik ook erg leuk. Daarnaast zit ik in het school voetbal- en netbal team. Ik vind het leuk om bij een schoolteam te horen en sportprijzen te winnen met mijn school.”
Haar moeder vult aan: “Busi vertelt me elke dag alles wat ze op school heeft gedaan. En ik zorg ook dat ik goede contacten heb met haar leraren, zodat ik op de hoogte ben van wat er speelt en hoe ze presteert. Het belang van onderwijs is een belangrijk onderdeel in mijn opvoeding. Onderwijs kan je leven positief veranderen. Ik ben blij dat Busi het zo goed naar haar zin heeft op school, haar gezicht straalt als ze me erover vertelt.”
Als Busi niet met school bezig is, is ze druk met haar blokfluit. Lucy: “Busi en haar blokfluit zijn onafscheidelijk. Ze vindt het heerlijk om muziek te maken en ze kan het ook goed.” Zo goed, dat ze laatst een oorkonde heeft ontvangen voor haar spel. Een bijzonder moment. Busi: “Mijn moeder had tranen in haar ogen van trots. Ik was zo blij. Ik ben vastbesloten om verder te gaan met muziek maken en hoop dat ik in de toekomst ook eigen muziek kan componeren.”
“Busi heeft lang gedacht dat ik haar biologische moeder was. Onze band was, en is, zo sterk. Ik zie haar als mijn eigen kind. Toen ze een jaar of negen was, heb ik verteld dat ik niet haar echte moeder ben. Ik heb uitgelegd waarom ik voor haar zorgde en niet haar eigen moeder.” Een SOS medewerker heeft de biologische moeder en familie van Busi in 2014 kunnen traceren. Busi: “Mijn moeder heeft een mentale ziekte. Ik denk wel dat ze me herkent en probeer zo veel als mogelijk een band met haar op te bouwen. Als ik haar bezoek, let mijn tante op me. Ik ben blij dat ik mijn moeder ken, maar Lucy ís mijn moeder.”
Steun ons en help kinderen in nood!