Inzamelacties en thema-acties
Volgens een oude Oekraïense traditie dekken we voor ons traditioneel kerstfeest steeds één extra bord aan tafel. Deze plaats brengt een ode aan de mensen die er dat jaar niet bij konden zijn: overleden familieleden, familie die ver weg is of mensen die we er graag bij hadden gehad. Elke persoon aan tafel kan dat plekje zelf invullen en er een eigen verhaal en betekenis aan geven. Een emotionele en symbolische traditie.
Ik ben Yaremma Vengrynovych, een 24-jarige Oekraïense Belg. Vorig jaar fietste ik vanuit België tot in Oekraïne ten voordele van SOS Kinderdorpen daar. Ik bezocht er hun kinderdorp nabij Kiev en twee van de drie centra in het oosten van het land. Eén ervan, in Stanytsia Luhansk, was het laatste dorpje voor de toenmalige frontlinie, op enkele honderden meters van waar dagelijks nog schoten gehoord werden. Het werk dat die mensen daar verzetten, is onwaarschijnlijk: in 2014 schuilden ze voor bombardementen, woonden ze zelf maanden in bezet gebied en vluchtten nooit. Toch werkten ze dagelijks met kinderen die enorme trauma’s aan die periode hadden overgehouden. Het is moeilijk om te vatten dat dat dorpje niet meer bestaat. Ook het gebouw voor gevluchte en dakloze moeders met kinderen, dat mede door mijn actie in orde werd gebracht, bestaat niet meer.
Toen de oorlog volledig begon, nam ik meteen contact op met SOS Kinderdorpen België en Oekraïne. Met beiden organiseerden we verschillende (grote) initiatieven om financiële en materiële hulp te voorzien. Het hoogtepunt daarvan volgde op 17 juni, toen we samen met en ten voordele van SOS een benefietavond in de Antwerpse Handelsbeurs organiseerden. We brachten met verschillende topbedrijven de Belgische business wereld samen om mijn thuisland te steunen. 180 personen, 10 personen per tafel, maar toch 19 tafels. Die laatste tafel stond in het midden en lieten we leeg. De traditionele lege plaats werd door alle omstandigheden sinds donderdag 24 februari 10 lege plaatsen. Een ode aan de mensen die er écht niet bij konden zijn. Aan mijn familie, die zelfs in west-Oekraïne nog steeds dagelijks in kelders schuilen. Aan de vrienden van onze medeorganisator Taras, die in Kiev aan het front vochten. Aan de vader van mijn vriendin, die vandaag aan het front staat en afgelopen nacht 3 raketten op 300 meter van zich zag neerstorten.
Zelf ben ik net twee dagen in (west-)Oekraïne en werd ik al enkele keren emotioneel geconfronteerd met wat hier gebeurt. Dag 1: een wenende vader die zijn vrouw en 2 kinderen opwacht bij een bushalte en ze voor de eerste keer in maanden ziet. Dag 1: mijn familie die me vertelt wat ik moet doen bij luchtalarm, voor hen al de normaalste zaak ter wereld. Dag 1: de nonkel van mijn vriendin die na enkele dagen “verlof” afscheid neemt van zijn vrouw om zijn plaats als dokter op de eerste linie in oost-Oekraïne weer in te nemen. Dag 1: het besef dat het geluid van vliegtuigen enkel en alleen militair kan zijn en je nooit weet wat er kan gebeuren als je het hoort. Dag 2: nieuws dat de vader van mijn vriendin op het nippertje aan 3 raketten ontsnapt in zuid-Oekraïne.
Ik dacht afgelopen tijd heel veel aan de symboliek van de lege tafel. Na een enorm zwaar semester, waarin ik een resem aan acties ondernam om mijn thuisland te steunen en daarnaast mijn examens aan de universiteit niet mocht vergeten, was ik fysiek en emotioneel uitgeput. Maar na twee dagen Oekraïne, ook al is het hier absoluut geen rust, ben ik weer volledig opgeladen om een hoop nieuwe acties te ondernemen. Want je weet nooit wat er gebeurt en wie er op een dag die lege plek aan tafel invult. Het is mijn plicht om die mensen trots te maken. Het is mijn plicht om ervoor te zorgen dat de lege plek zoveel mogelijk leeg blijft.
Steun ons en help kinderen in nood!